Moja kręta i długa historia nauki języka francuskiego

Język francuski ma to do siebie, że jest super sexy i niemalże każdy chciałbym w nim mówić. Jednak ma on opinie, że należy do super trudnych. I już to powoduje, że nam się odechciewa go uczyć. Muszę przyznać, że jest to bardzo mylne. To trochę tak jak powiedzieć, że Francja to Paryż i Lazurowe Wybrzeże! Nie! Ustalmy dwie rzeczy; Francja to nie tylko Paryż i Lazurowe Wybrzeże a język francuski nie należy do trudnych.

W tym wpisie chcę Wam opowiedzieć jak u mnie przebiegała nauka języka francuskiego. Była ona bardzo chaotyczna. Trwała długo i z jeszcze dłuższymi przerwami. Mam nadzieję, że tym wpisem dodam otuchy co niektórym z Was. Bo jeśli ja nauczyłam się mówić po francusku, to każdy może. Wystarczy tylko odrobinę chcieć.

Moje pierwsze lekcje języka francuskiego

Dawno dawno temu kiedy jeszcze byłam licealistą Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Poznaniu miałam moją pierwszą styczność z językiem francuskim. Była to „tylko styczność„, bo trudno byłoby to nazwać nauką. Nauczycielka od francuskiego przez dwa lata uczyła nas; Bonjour, Comment ça va ? A przy sprawdzaniu obecności należało odpowiadać; Présente / Absente. Korzystaliśmy z podręcznika „Panorama”, którego nigdy nie przerobiliśmy w całości, a zaledwie dwa pierwsze rozdziały. Możecie się zatem domyśleć, że kończąc liceum nie posługiwałam się francuskim. Umiałam powiedzieć; Bonjour je m’appelle Karolina. I to by było na tyle.

Studia, rozpoczęłam na Poznańskiej Akademii Sztuk Pięknej. Niestety nie przyjeli mnie na studia dzienne. Co było dla mnie ogromnym zawodem i nieporozumieniem. Nie miałam Planu B. Wiedziałam, że po Plastyku mało który uniwersytet mnie przyjmie. Przez ostanie 5 lat uczyłam się; rysunku, malarstwa, rzeźby, historii sztuki, polskiego… I to by było na tyle! Z wszystkimi innymi przedmiotami tj matematyka, fizyka czy chemia byłam na bakier.

Moja ciocia i wujek będącymi ludźmi z wykształceniem wyższym i starej daty postanowili mi zasponsorować pierwszy rok studiów w trybie wieczorowym na Akademii Sztuk Pięknych. Kosztował on około 4 tyś złoty. Jak na tamte czasy, było to dla mojej rodziny bardzo dużo pieniędzy. Ale nic! Karolina powinna ukończyć szkołę wyższą!

Było we mnie wtedy bardzo dużo niezgody i niesprawiedliwości – dlaczego muszę uczyć się na studiach wieczorowych. Tym bardziej, że zauważyłam i odczułam, że będąc studentem wieczorowym jesteś studentem drugiej kategorii. Ogólnie płaciłaś by mieć indeks i tyle! Ale pomimo tego starałam się wycisnąć z tej Akademii ile mogłam. I tak od rana do późnych godzin wieczornych siedziałam w pracowni i tworzyłam. Wtedy pochłonęła mnie maszyna do szycia i szyłam różne przedziwne kreacje. Po jakimś czasie odkryłam, że to co robię mogło się definiować jako Haute Couture…

Po niespełna roku dowiedziałam się, że ASP Poznań prowadzi wymianę międzyuczelnianą w ramach programu Erasmus Socrates w tym z Francją. Pomyślałam, że jest to doskonały sposób na wyjazd do Francji. Byłam jedyną kandydatką chcącą tam wyjechać. Nic też dziwnego! Była to Bretania a nie Paryż czy Lazurowe Wybrzeże! 🙂 Aby wyjechać należało porozmawiać z prorektorem i dostarczyć wymagane dokumenty w tym zaświadczenie znajomości języka francuskiego… Nie pozostało mi nic innego jak pójść do Pani Profesor od francuskiego i wyznać jej prawdę: Nie znam francuskiego, ale potrzebuję zaświadczenie. Wystawiła mi zaświadczenie z podstawową znajomością francuskiego i dodała: Wyjedziesz do Francji i tam się nauczysz!

Mój pierwszy wyjazd do Francji

Spakowałam walizkę i wsiadłam sama do autokaru, który mnie wiózł przez całe Niemcy i Francję. Była to moja pierwsza w życiu samotna podróż. W myślach modliłam się, by ta podróż nigdy się nie skończyła, bo tak bardzo się bałam jej końca. Co to będzie jak już będę na miejscu. Nikogo tam nie znam. Nie mówię po francusku…

Wbrew moim oczekiwaniom, moja podróż się zakończyła. Mieszkałam w parszywym, brudnym i śmierdzącym mieszkaniu. Miałam dużo czasu. Byłam sama jak palec i też nikt z poznańskiej czy bretońskiej akademii się mną nie interesował. Więc zaczęłam uczyć się francuskiego. Nie było wtedy smartfonów, powszechnie dostępnego internetu, podcastów, nie miałam telewizora. Jedyne co miałam; to nudną, grubą i czarnobiałą książkę: „Język francuski dla początkujących” z wydawnictwa Wiedza Powszechna. I tak siedziałam każdego dnia i się uczyłam. Po 6 miesiącach umiałam się już porozumieć w języku francuskim. Poznałam gramatykę i podstawowe słownictwo.

Mój pierwszy przyjazd do Paryża

Po moim pobycie w Bretanii, w Quimper wróciłam do Poznania. Przerwałam płatne studia, które nie były warte tych pieniędzy i wyjechałam do Paryża z 5 euro w kieszeni. I tak zaczęła się moja roczna tułaczka po Paryżu w poszukiwaniu pracy, szczęścia, zaczepienia… Co w dużym stopniu zmusiło mnie do mówienia w języku francuskim.

Pamiętam doskonale, jak całe dnie przesiadywałam w Centre Pompidou by mieć dostęp do darmowego dostępu do internetu, książek i filmów… By na przemian uczyć się francuskiego ale i też szukać nowych ogłoszeń o pracę. W Paryżu więcej chodziłam aniżeli pracowałam. Bo zanim złapałam jakąś pracę to zaraz mnie z niej wyrzucano albo sama odchodziłam. Bo coś czułam, że coś jest nie tak. Zajmowałam się: niańczeniem dzieci bogatych i zadumanych w sobie Francuzów, kelnerowaniem w zaszczanych barach czy pracą na budowie. Jak na polską emigrantkę we Francji wtedy przystało! Były to czasy kiedy Polska dopiero co weszła do Unii Europejskiej. Było z tym więcej nieporozumienia aniżeli korzyści.

Dając ostatnią szansę temu miastu, postanowiłam zdawać do tamtejszej Académie des Beaux-Arts. Nie dostałam się. Zacięłam się na ustnym egzaminie na którym zapytano mnie: Którą z moich doczesnych prac uważam za najlepszą? I teraz już nie wiem. Czy zacięłam się, bo nie umiałam odpowiedzieć. Czy może moje ówczesne wschodnie zakompleksienie nie pozwoliło mi na nie odpowiedzieć… Nie wiem.

Powoli skończyłam moje artystyczne studia najpierw w Krakowie a później w Warszawie. Tak by na ostatnim roku studiów wyjechać na winobranie z moją przyjaciółką. Moje podstawy języka francuskiego przydały się raz jeszcze. Stojąc w budce telefonicznej i dzwoniąc do winiarzy mówiąc; Bonjour, je cherche un travail. Pracę znalazłam. I tym samym miałyśmy najlepsze wakacje ever śpiąc w krzakach i biorąc prysznic z widokiem na pole winogron. Po studiach znalazłam moją pierwszą prace w agencji reklamowej i nic nie zapowiadało się bym wyjechała do Francji na stałe.

Czar prysł! Wracam do Polski!

Zaraz po tym szybko zrozumiałam, że aby pozostać w Paryżu będę musiała nadszarpnąć z swojej dumy. A! Że należę do osób dla których duma jest cenniejsza niż złoto zdecydowałam, że wracam do Polski. I tak od tego czasu przez okres około 10 lat nie miałam ŻADNEJ styczności z językiem. Nie czytałam, nie pisałam, nie mówiłam. RIEN!

Kolejna próba wyjazdu do Francji. Do zamku!

Jednak po kilku rozczarowaniach zawodowych jak i tych miłosnych (Historię z moich nie udanych randek znajdziecie tu na blogu.) zdecydowałam, że spróbuję wyjechać do Francji raz jeszcze! Jednak teraz zacznę od rodzinnych winnic, w których znajdę zakwaterowanie w zamian za pracę. I tak udało mi się znaleść 3 posiadłości, które zgodziły się na moją propozycję. Najważniejszym miejscem jest i będzie Chateau du Payre, które przyjęło mnie do siebie z otwartymi ramionami. I po dziś dzień mamy z sobą kontakt. Jak przebiegał mój pobyt w francuskiej winnicy przeczytasz tutaj ; Moja historia z Château du Payre, czyli jak wyemigrować i zamieszkać w zamku!

Przyjeżdżając do Chateau du Payre do Valerie mówiłam po francusku tak, że zanim wypowiedziałam jakieś słowo czy złożyłam zdanie musiało być ono poprzedzone długim zastanowieniem. Przez okres około 6 miesięcy na nowo siedziałam z moim nudnymi książkami ale tym razem w chateau a nie w parszywym i śmierdzącym mieszkaniu. Uczyłam się. Słuchałam co wszyscy domownicy zamku do mnie mówią. I tak z czasem zaczęłam łapać bakcyle i mówić lepiej po francusku. Później pojawił się mój książę na srebrnym rumaku Cyrille i już nauka języka poszła jak z płatka. Zastanawiam, się jakby to było gdybym to ja musiała uczyć kogoś polskiego ? Hmmm

Podsumowanie

W nauce języka bardzo ważna jest regularność. Przede wszystkim na początku. I mogę cie zapewnić jak już nauczysz się podstaw takich jak: czasy przeszłe, teraźniejsze, przyszłe, odmiany czasowników przez osoby oraz skumasz o co chodzi z rodzajnikami to reszta to pikuś! Nauka słówek, będzie tobie wchodzić automatycznie słuchając języka czy rozmawiając z innymi.

I choć wiem, że oglądanie filmików na YT i Insta jest super fajne, tak z nich nie nauczysz się podstaw! One mogą tobie służyć do zwiększenia wiedzy, ale podstawy chcąc czy nie chcąc trzeba rozumieć i wkuć. Tak by stały się one dla ciebie oczywiste.

Jak kiedyś będziesz mieć wątpliwości to pomyśl sobie o mnie jak siedziałam w śmierdzącym i brudnym mieszkaniu bez neta i wkuwałam francuski z nudnej książki. Ty na pewno masz neta i mieszkasz w lepszych warunkach. Pamiętaj raz wkute pozostanie z Tobą na zawsze! No chyba, że alzheimer cie dorwie! Ale to temat na kiedy indziej! Jesteśmy jeszcze młodzi, piękni i zdrowi! Do dzieła!